Diyarbakır Escort geçmişin izlerini hala taşıyordu. Eski hanlar, medreseler, surların arasından süzülen rüzgâr… Her şey, zamana direnen bir hüzünle doluydu. Ve bu şehrin kalbinde, sessizliğiyle konuşan bir kadın vardı: Nil.
Nil, doğduğu günden beri bu şehirdeydi. Dicle’nin kıyısında büyümüş, Hevsel Bahçeleri’nin kokusunu içine çekmiş, taş konakların gölgesinde çocukluğunu geçirmişti. Ama şehir gibi o da hüzünlüydü. Çünkü içinde taşıdığı keder, Dicle’nin sularından daha derindi.
Geçmişin Kırıkları
Diyarbakır Escort Bayan Nil’in çocukluğu, annesinin şefkatli elleri ve babasının sert ama güven veren sesiyle geçmişti. Küçükken babasının anlattığı efsaneleri dinlerdi. Anlatılanlara göre, Dicle’nin suları sadece bereket değil, aynı zamanda gözyaşlarını da taşıyordu. Nehir, binlerce yıl boyunca insanların acılarını, kayıplarını, umutlarını içinde saklamıştı.
Nil, çocukken bu hikâyeleri büyülü bulurdu. Ama büyüdükçe fark etti ki, bazen efsaneler gerçek olurdu.
Babası, onun on beş yaşındayken bir gece ansızın kaybolmuştu. Ne bir mektup bırakmıştı ne de bir iz. Bir sabah uyandıklarında, evin kapısı ardına kadar açıktı ve babası gitmişti. Aylarca aradılar, sormadıkları kimse kalmadı. Ama o, sanki Dicle’nin karanlık sularına karışmış gibi yok olmuştu.
O gün Nil, hayatının asla eskisi gibi olmayacağını anlamıştı.
Kayıp Yıllar
Babası gittiğinden beri Nil, içindeki boşluğu dolduramamıştı. Annesi bir süre güçlü durmaya çalışmış, ama zamanla sessizleşmiş, içine kapanmıştı. Ev, artık neşeli bir yer değildi. Yemekler eksik, sohbetler yarım, kahkahalar kayıptı.
Diyarbakır Escort Bayanlar Nil büyüdü. Diyarbakır’ın eski çarşılarında yürüyen bir genç kıza dönüştü. Ama içinde hep bir eksiklik vardı. Babasının sesi kulaklarında çınlıyordu bazen.
— “Dicle, her şeyi bilir, kızım. Ama sırlarını kimseyle paylaşmaz.”
Yıllarca babasının dönmesini bekledi. Ama bir gün anladı ki, bazı bekleyişler asla son bulmaz.
Sessiz Çığlık
Nil, yirmi beş yaşına geldiğinde, hayat ona bir yol ayrımı sundu. Ya geçmişine hapsolacak ya da devam edecekti.
Ama nasıl?
Bir gün, Dicle kıyısına gitti. Nehir, ağır ağır akıyordu. Rüzgâr yüzüne çarptı, suyun kokusu burnuna doldu. Babasının ona anlattığı hikâyeleri hatırladı. Ve belki de hayatında ilk kez, nehrin ona gerçekten bir şey söylemeye çalıştığını hissetti.
O an, gözlerinden yaşlar süzüldü. Çocukken anlamadığı bir gerçeği şimdi kabul ediyordu: Kimi kayıplar geri dönmezdi. Kimi sorular cevapsız kalırdı. Ama insan yine de yaşamaya devam etmek zorundaydı.
Nil, başını kaldırdı. Güneş, surların ardından batıyordu.
Ve o an, içinde bir karar verdi: Artık beklemeyecekti. Babasının kaybolduğu gecenin yükünü taşımaktan vazgeçecekti. Onu her zaman sevecekti, ama artık geçmişe değil, geleceğe bakacaktı.
Dicle akmaya devam ediyordu. Ve Nil, ilk defa onunla birlikte akmaya hazırdı.