Diyarbakır Escort Özlem, 32 yaşındaydı ve Diyarbakır’da doğup büyümüştü. Çocukluğu surların gölgesinde geçmiş, gençliği Hevsel Bahçeleri’nin yeşiline dokunarak ilerlemişti. Ama artık o günler çok uzaktaydı. Son iki yıldır evden hiç çıkmıyordu.
Her şey pandemi döneminde başlamıştı. Önce bir alışkanlık gibi gelen evde kalma hali, zamanla zorunluluğa dönüşmüştü. İlk başlarda yalnızlığı kendisine bahşedilmiş bir huzur gibi görmüştü. Ancak günler ayları, aylar yılları kovalarken, bu yalnızlık derin bir karanlığa dönüştü.
Sabahları uyanıyor ama yataktan çıkmak istemiyordu. Perdeleri hiç açmıyordu. Telefonu çalsa bile bakmıyordu. Eskiden arkadaşları arardı, ama artık kimse aramıyordu. Çünkü Özlem hep aynı cevabı veriyordu: “Bugün çıkamam, belki sonra.”
Depresyonun Sessiz Çığlığı
Diyarbakır Escort Bayan Özlem’in günleri birbirinin aynısıydı. Uyandıktan sonra saatlerce tavana bakarak yatakta kalıyordu. Bazen açlık hissini bile unutuyordu. Yemek yemek bile ona ağır geliyordu. Zihninde sürekli aynı sorular dönüp duruyordu: “Bu hayatta ne işim var?”, “Kimseye bir faydam yok.”, “Dışarıda beni bekleyen ne var ki?”
Ailesi onun için endişeleniyordu. Annesi arada bir gelip, “Hadi Özlem, çık biraz hava al,” diyordu ama Özlem her seferinde bahaneler buluyordu. Kardeşleri onun için üzülüyordu ama zamanla onlar da umutsuzluğa kapılmıştı. Çünkü Özlem artık tamamen kendi içine kapanmıştı.
Pencereden Bir Hayat İzlemek
Bazen geceleri pencerenin yanına oturup Diyarbakır’ın ışıklarını izliyordu. Uzakta bir yerde insanlar gülüyor, sohbet ediyordu. Çocuklar sokakta oynuyor, gençler kahkahalar atıyordu. Ama bunlar ona yabancıydı. Onların dünyasına ait olmadığını hissediyordu.
Depresyon, onu öylesine içine çekmişti ki, dışarı adım atmak bile imkansız görünüyordu. Kapının önüne çıkmak bile büyük bir mücadeleydi. Yıllar önce rahatlıkla yürüdüğü kaldırımlar, artık ona düşman gibi görünüyordu.
Kurtuluş Var mı?
Bir gün, eski bir arkadaşı ona mesaj attı. “Seni özledik Diyarbakır Escort Bayanlar Özlem. Ne zaman görüşebiliriz?” Özlem önce cevap vermedi. Ama sonra, bir şey onu dürttü. “Belki de bir şans versem?” diye düşündü.
Telefonu eline aldı, ama parmakları ekranda dondu. Bu mesajı cevaplamak bile büyük bir adımdı. Sonra derin bir nefes aldı ve kısa bir mesaj yazdı: “Belki yakında.”
Bu, bir umut ışığı mıydı? Belki. Ama Özlem’in içinde hâlâ büyük bir savaş vardı. Dışarı adım atmak kolay değildi, ama belki bir gün, bu duvarları aşıp tekrar güneşin altına çıkabilirdi.